Πόσα βιβλία δεν έχουμε δανείσει χωρίς επιστροφή, σε σημείο οι έμπιστοι φίλοι μας να μεταμορφώνονται στο μυαλό μας σε καταχραστές ξένης περιουσίας; Ο συγγραφέας της Μικρής Ικαρίας και ιστολόγος του Ημερολόγιου Ανάγνωσης Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος θέτει επί κειμένου το φλέγον ζήτημα και πιθανολογεί ερμηνείες: από τη στιγμή που θα γίνουν αντικείμενο δανεισμού και θα βρεθούν σε ξένα χέρια, εγκλιματίζονται ταχύτατα στον περίγυρο, συμμορφώνονται σχεδόν απόλυτα προς τα έθιμα και τη στάση ζωής του νέου περιβάλλοντος χώρου και επίμονα αποφεύγουν τν επιστροφή στα πάτρια εδάφη – θαρρείς και αισθάνθηκαν το δανεισμό σαν εσχάτη προδοσία και ο θιγμένος τους εγωισμός δεν επιτρέπει τη συγχώρεση. Υπάρχει βέβαια και η λύση του Φίλιπ Ροθ: ο Ζούκερμαν παντρεύτηκε την Κάρολ επειδή της δάνεισε ένα βιβλίο κι ήξερε πως διαφορετικά δεν θα το έβλεπε ποτέ ξανά!Στα μαγνητόφωνα, η Αμερικανίδα ινδικής καταγωγής Τζούμπα Λαχίρι, τιμημένη με το Πούλιτζερ για τη συλλογή της Διερμηνέας ασθενειών παραδέχεται: Γράφω για τους ανθρώπους των οποίων η απόλυτη ύπαρξη διαμορφώθηκε από τις συνεχείς μετακινήσεις, ενώ ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, ένας Αργεντινός στην Ουρουγουάη, είναι σίγουρος: Οι άνθρωποι που έχουν μειωμένη φαντασία έχουν και μειωμένη πραγματικότητα. Ακόμη: συγγραφείς και εξουσία στην Κίνα, διηγήματα από τον Roberto Bolano, Arthur Miller, Gustavo Escalnar, Γεωργία Συλλαίου και πολλούς νέους εγχώριους διηγηματογράφους.
Το πιο φλογερό κομμάτι του τεύχους ανήκει στον Χουάν Ρούλφο. Οκτώ ολοσέλιδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από το βιβλίο Juan Rulfo’s Mexico κι ένα εξομολογητικό κομμάτι μιλούν για την άλλη πλευρά της μεξικανικής οδύσσειας: Οι γονείς μου ήταν γαιοκτήμονες… σκότωσαν τον πατέρα μου και τον θείο μου, υπήρχε πολλή βία…είμαι ο γιος λεφτάδων που τα έχασαν όλα με την Επανάσταση…Το κτήμα μας κάηκε τέσσερις φορές… Ο παπάς της πόλης μου είχε πολλά βιβλία γιατί έλεγε ότι ήταν ο εκκλησιαστικός λογοκριτής…επισήμως απαγόρευε όποιο βιβλίο ήθελα, αλλά εκείνο που έκανε ήταν να τα φυλάει στη βιβλιοθήκη του…Περνούσα όλο μου το χρόνο διαβάζοντας γιατί δε μπορούσα να βγω έξω από το φόβο μήπως με πυροβολήσουν…Ήταν σπάνιο να μη δούμε έναν από τους δικούς μας να είναι κρεμασμένος απ’ τα πόδια σε κάποια κολώνα σε οποιονδήποτε δρόμο. Κάθονταν εκεί κρεμασμένοι μέχρι να παλιώσουν και κύρτωναν σαν ακατέργαστα δέρματα… Άλλη μια περίπτωση του πώς γίνεσαι μεγάλος συγγραφέας; [192 σελ.] Πρώτη δημοσίευση: mic.gr. Φωτογραφία: Juan Rulfo - όχι από το τεύχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου