Περιοδικό Κλήδονας, τεύχος 4 (Μάιος 2010)

Αφιέρωμα στη Συνάντηση

Μπορείτε να πείτε ποια υπήρξε η κεφαλαιώδης συνάντηση της ζωής σας; — Μέχρι ποιο σημείο αυτή η συνάντηση σας έδωσε, σας δίνει την εντύπωση του τυχαίου; Του αναγκαίου; Αυτό ήταν το θέμα μιας έρευνας που δημοσιεύτηκε το 1933 στο υπερρεαλιστικό περιοδικό Minotaure. Στη συνάντηση λοιπόν, «ένα από τα προνομιακά πεδία άσκησης και καταγραφής της υπερρεαλιστικής εμπειρίας», που ο υπερρεαλισμός έβλεπε ως συνάντηση της εξωτερικής αναγκαιότητας και της εσω­τερικής επιθυμίας είναι αφιερωμένο το τρέχον κληδονισμένο περιοδικό. Σ’ αυτή τη στιγμή που δεν είναι κατ’ ανάγκην ερωτική και που πλέον περιλαμβάνει και ένα λαβύρινθο δυνητικών συναντήσεων, π.χ. διαδικτυακών, που ταυτόχρονα είναι τυχαία και αναγκαία και μπορεί αιφνίδια να αλλάξει τις ζωές.

Ανθολογούνται (και συναντιούνται) κείμενα πλούσια πλείστων πλουμιστών υπερρεαλιστών (André Breton, Benjamin Péret, Paul Éluard, Jean Schuster, Mary Low, Ody Saban, Rafet Arslan, Vicente Gutierrez Escudero και Eugenio Castro), μέλη και φίλοι της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών κατά - γράφουν, -θέτουν και -φέρνουν να εκφράσουν προσωπικές συναντήσεις και κατα-λυτικές εμπειρίες αλλά και μοιράζονται τα σατανικά τους παιχνίδια. Παλιά βιβλία Βίπερ Νόρα βγαίνουν από το Μπαούλο με τα Βίπερ και ξαναδιαβάζονται «αλλιώς»

Η παρέμβαση του ανθρώπου μέσα στη ζωή των λέξεων υλοποιείται ως μία πράξη απόλυτου έρωτα που πραγματοποιείται διά του βιασμού και διαπράττεται διά του σοδομισμού έγραφε ο Γάλλος υπερρεαλιστής Guy Cabanel, που κυκλοφορούσε τις συλλογές του εκτός εμπορίου με σίγουρο όμως αναγνώστη και εκθειαστή τον Μπρετόν, διατηρούσε συχνές επαφές με μέλη της παρισινής υπερρεαλιστικής ομάδας χωρίς όμως ποτέ να ενταχθεί σε αυτήν, χρησιμοποίησε μια προσωπική μορφή «φωνητικής και γλωσσικής Καμπάλα» και άσκησε μια ποίηση αυτοματική, συνειρμική, συνεπαρμένη και παραισθησιακή. Αυτή η ποίηση μεταφράζεται εδώ από τον Σωτήρη Λιόντο, όπως κι ένα αφήγημα της Annie le Brun, ενώ με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του κορυφαίου Αμερικάνου υπερρεαλιστή της Ομάδας του Σικάγο Franklin Rosemont ο Νίκος Σταμπάκης μας εισάγει στην προσωπικότητά του και μας μεταφράζει 2 κείμενά του.

Κλείνω ξανά με τον Cabanel: Αφήνω τις λέξεις να ερωτεύονται. Τις ερωτεύομαι. Έρχονται με βροντώδη πληθώρα. Πολλές είναι νεκρές. Ακούω αυτές που επέζησαν...Όταν γράφω, ελπίζω σε μιαν αποκάλυψη που εκείνη τη στιγμή δεν θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο, ενώ με κάθε μία από τις λέξεις που οριστικά τοποθετώ στο χαρτί, μου ανοίγεται ένας καινούργιος ορίζοντας. [σελ. 112]