Hawkwind - Blood Of The Earth (Eastworld Recordings, 2010)

Οι Hawkwind αποτελούν μια σπάνια, ιδιάζουσα περίπτωση με την οποίο είναι αδύνατο να ξεμπερδέψεις με τρεις αράδες. Ακόμα κι αν επιθυμεί κανείς να περιοριστεί αποκλειστικά σε κάποιο δίσκο, είναι αδύνατο να εστιάσει μόνο τη μουσική, από τη στιγμή που κάθε έργο τους αποτελεί ένα σύνολο ήχων, εικόνων, εικαστικών, ιδεών, σημειώσεων και κειμένων, τα οποία άλλωστε αποτυπώνονται στις εκπληκτικές τους εκδόσεις (πολύ περισσότερο στο άπλετο χώρο των βινυλιακών εσώφυλλων) ή αναζητούνται «με άλλο τρόπο». Συνεπώς πάντα θα αποφαινόμαστε απολύτως υποκειμενικά και θα υποκλινόμαστε απολύτως εθελοντικά.

Όλα είναι Hawkwind εδώ: από τους τίτλους και το εξώφυλλο, ως το μεδούλι της δημιουργίας τους. Δεν μοιάζει να έχει υπάρξει μεγάλη διαφορά από πλείστους παρελθοντικούς δίσκους τους, αλλά για έναν εξειδικευμένο χωκγουιντολόγο οι διαφορές είναι εμφανείς όπως για έναν εντομολόγο καμία πεταλούδα ακόμα και οι πιο όμοιες πεταλούδες έχουν θαυμαστές διαφορές. Ο Dave Brock (φωτ.) πέρασε τα … 70 και μάλλον τιμητικά μπαίνει πρώτος στον αγωνιστικό χώρο με δυο εισιτήρια κομμάτια. Ο ακροατής βέβαια θα ηλεκτριστεί αργότερα από το Sweet Obsession με αέρα και φως κλασικού, μόνο που πρόκειται για δεύτερη ζωή ενός τριαντάχρονου κομματιού από το πρώτο σόλο του Brock (Earthened to the Ground, 1984). Που μαζί με το You’d Better Believe It από το θρυλικό 74άρι τους Hall of the Mountain Grill συμπληρώνουν μια δυάδα επανεκτέλεσης - επανασύνδεσης με τα πρώτα τους διασημό – πλοια.

Ο Jason Stuart δεν ζει πια στην Γη, αλλά φεύγοντας έχει αφήσει την καταληκτήρια σύνθεση, σαν ηχητική συνοδεία στον κοσμικό του θάνατο. Οι Alan Davey και Arthur Brown έφυγαν, νέο αίμα καλείται να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στο πλήρωμα, το οποίο άλλωστε έχει κοινά δικαιώματα στην σύνθεση. Ο Tim Blake διαπράττει την πρώτη του συνθετική εμπλοκή στο σχήμα εδώ και …30 χρόνια, ο Mr Dibs είναι πιο αποδοτικός, αλλά είναι ο Niall Hone που βγάζει εις πέρας την αποστολή «Εκτυφλωτικό Ορχηστρικό» (Green Machine). Η κοσμική τους σκηνογραφία περιλαμβάνει ακόμα, όπως πάντα, μια παρολίγον (ανατολίζουσα) ψυχοτροπική εκτροπή (Comfey Chair), μερικές επικές σάγκες, τα ξέρετε αυτά.

Διαπιστώνεται μια έλλειψη υπερβολής που πάντα κυκλοφορούσε ανάμεσα στα τραγούδια, το καθαρό ροκ εντ ρολλ υπόστρωμα σβήνει περιττά λίπη, ορισμένες συνθέσεις μοιάζουν να γράφτηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία (εξ ου και ο δίσκος περισσότερο ελκύει λόγω ονόματος και κοσμικής αίγλης παρά ως αυτό καθεαυτό αριστείο), άλλα μοιάζουν να έχουν ήδη διανύσει χιλιόμετρα σκηνής σε live κι απλώς στο ρελαντί να παρκάρουν στο στούντιο. Εντύπωση κάνουν τα καθαρά post punk φωνητικά του Wraith – κάποιος νεαρότερος τραγουδιστής εμβαπτίζεται εδώ στην γαλαξιακή τους σκόνη. Ένας δεύτερος live δίσκος συμπληρώνει την περιορισμένη CD έκδοση με 7 κομμάτια (μαζί με το Long Gone του Syd Barrett και μια φετινή συνέντευξη).

Πρώτη δημοσίευση: εδώ.