Obscure the late afternoon with a drape, don't let him follow her latest escape... Ποιος μπορεί να ξεχάσει την θεατρική αποτύπωση ενός τραγικού χωρισμού ντυμένη με τη μεταθεατρική μουσική του Elvis Costello; Σίγουρα όχι εγώ... Camphor and cigarettes perfume the scandal, now he's counting the hinges and watching the door handle, as he hangs the clothes on the back of the door, perfectly matching outfits that she wore...
Ωπ, παρασύρθηκα απ' το "Passionate Fight" του προηγούμενού της δίσκου. Σα να την έβλεπα να βγαίνει στη σκηνή θρυμματισμένη μα πάντα στυλιζαρισμένη να μας τραγουδήσει τις ταπεινώσεις της. Είναι εκείνη που θα εισαγάγει στις νεότερες γενιές τον Brecht και τον Weil, τώρα που τα Αlabama Songs και τα υπόλοιπα σχεδόν δεν ακούγονται απ' τα βινυλιακά τους σκρατς. Μόνο μου η Lemper δεν είναι απλά η Lotte Lenya του σήμερα. Μας ξαναθυμίζει ένα είδος απ' το οποίο άντλησαν γόνιμες επιρροές πλείστοι επίγονοι, που απ' αυτούς αγαπήσαμε ένα απ' τα πλέον εγγενή στοιχεία του ροκ : τη θεατρικότητα. Απ' τον Cave, τον Costello και τον Hannon - άλλωστε οι υπέροχες συνθέσεις και των τριών στόλιζαν το προηγούμενό της "Punishing Kiss". Από την άποψη αυτή, εγώ είμαι καταευχαριστημένος με το δίσκο της αυτόν, καθότι είναι ένα αντικαθρέφτισμα του Τιμωρού Φιλιού.
H 40χρονη-και Γερμανίδα δε μας ήρθε χωρίς αποσκευές. Mε ποικίλες σπουδές σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις και συμμετοχές σε σκηνές από μεγάλων μιούζικαλ (Cats, Peter Pan, Cabaret) μέχρι μικρών χώρων πειραματικά έργα, με παραστάσεις αφιερωμένες στον Μεγάλο Κουρτ και με φιλμική συμμετοχή στο παραγνωρισμένο αριστούργημα "Prospero's Books" του Peter Greenaway αλλά και στο "Ready to Wear" του Robert Altman, την ψάχνει και ψάχνεται διαρκώς. Κι οι δίσκοι της αυτό δείχνουν : απ' την ποπ άποψη της καλλιτεχνίας της στο "Crimes of the Heart" του 1991, στη συνεργασία με τον Nyman ("Songbooks" - απογοητευτική για τα μεγέθη τους), στα tributes στους Weil, Edith Piaf Marlene Dietrich και στα ιδιαίτερα εκφραστικά προσωπικά της.
Και εδώ οι συνθέσεις άλλων συναρμολογούν υπόγεια κι αισθαντικά τον προσωπικό της μικρόκοσμο, έναν κόσμο εγκατάλειψης, ματαίωσης, ή, στην καλύτερη περίπτωση, υποταγής. Τα διάφορα τραγουδιστικά της είδη (γκροτέσκο, ελαφρύ, καμπαροειδές, θεατρικό, γυμνό, εξομολογητικό, πομπώδες, εμπορικότροπο) αγκαλιάζονται σε μια απ' τις καλύτερες παρτούζες του είδους. Δύο συνθέσεις των Weill (3, 7), Brel (5, 11), Piazzolla (2, 9), Eisler (12, 13), μια του Heymann ("Living without you", η ομορφότερη του δίσκου) και πέντε δικές της, με τη συμμετοχή της Laure Anderson στο "Lena", ισότιμες στο κλίμα των άλλων. Και 3-4 από εδώ συνθέτουν άνετα το σάουντρακ μιας ερωτικής πλάνης ή αποπλάνη(ση)ς. Άρα το εξώφυλλο με το γυάλινο κτίριο και τη διαφημιστική αισθητική δεν αποδίδει ποσώς το περιεχόμενο εδώ. Πιστεύω πως είναι έτοιμη να απομακρυνθεί πλέον από τις συνθέσεις άλλων και να βουτήξει σε νεότερες, και γιατί όχι σε δικές της, εφόσον η πεντάδα της εδώ είναι άρτια. Σκοτείνιασε το σούρουπο με βαρύ παραπέτασμα, δεν τον άφησε να την ακολουθήσει στην τελευταία της φυγή...
http://www.mic.gr/cds.asp?id=22588
http://www.mic.gr/cds.asp?id=22588
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου