Γαλέρα για τις ακυβέρνητες πολιτείες, τεύχος 42 (Μάρτιος 2009)

Να δείτε που στο τέλος θα το κάνουν οικόπεδα…Πιθανόν να μείνει κι η ονομασία «Σκοπευτήριο», ουδέτερα όμως, χωρίς καμία ειδική σημασία, αλά πλατεία Συντάγματος, θα φέρνει στα μυαλά των ανθρώπων τους αργόσχολους που κάναν βόλτα σε χάρτινους στόχους, σε πιατάκια πήλινα και σε περιστέρα. Σε ανθρώπους, ποτέ. Κατά τη γερμανικη κατοχή; Μα συνέβηκε ποτέ τέτοιο πράγμα; έγραφε ο Μάριος Χάκκας στο Σκοπευτήριο Καισαριανής το 1972 και είχε προφητικό δίκιο.

Ο κόσμος μας είναι ούτως ή άλλως γεμάτος θλιβερούς χακκικούς χαρακτήρες. Άλλοι επαληθεύουν την πρόβλεψή του, άλλοι μετατρέπουν μια αρχαία λίμνη στην Ελευσίνα σε δεξαμενή πετρελαιοειδών και απαγορεύουν την φωτογράφηση της απειλούμενης πανίδας, κάποιοι τρίτοι πηγαίνουν τα βράδια και ξεριζώνουν φρεσκοφυτεμένα δεντράκια ενός παραλιακού κτήματος στο Αλιβέρι (κρίνοντας προτιμότερο τον λιθανθρακικό θάνατο από οιονδήποτε άλλο), κάποιοι τέταρτοι σκάρωσαν ένα ταιριαστό εξάμβλωμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κάποιοι τελευταίοι δημιουργούν χαμό για την αντίδραση στη μετατροπή των πάρκων (ενώ τι θα αλλάξει; 2 γράμματα μόνο: πάρκ-ο – πάρκ-ιν).

Μα κι έξω από το χωριό μας συμβαίνουν όμορφα πράγματα. Στην Ινδία δεν υποφέρουν μόνο οι παροικούντες τις χίλιες αποικίες λεπρών, αλλά και οι θεραπευμένοι, εφόσον ο νόμος ορίζει την ασθένεια ως ανίατη. Συνεπώς δεν δικαιούνται ούτε να οδηγούν, διώκονται ακόμα και από τα καφέ, τους επιτρέπεται όμως να κάνουν ελεημοσύνη – ευτυχώς! Δυτικότερα, σ’ ένα πλοίο μέσα στο βρετανικό λιμάνι του Lincolnhsire, Ιταλοί και Πορτογάλοι εργάτες βρίσκονται αποκλεισμένοι από Βρετανούς συναδέλφους που φωνάζουν: «Κλέβετε δουλειά από τους ντόπιους που την έχουν ανάγκη»! Ιδού μια πρώτη εκδήλωση μιας κρίσης που κατασκευάζει εχθρούς: η ενδοταξιακή πάλη. Το ίδιο κι εδώ: μέχρι σήμερα θεωρούσαμε τους μετανάστες ως πρόβλημα δημόσιας τάξης (ενώ η παραγωγή ευημερούσε χάρη στη φθηνή και ανασφάλιστη εργασία), ενώ τώρα μετατρέπονται ως ασφαλιστική απειλή κι ως ανταγωνιστές κλέφτες στην αγορά εργασίας.

Οι ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ και το ένα κείμενο είναι πιο ενδιαφέρον από το άλλο. Ο ακτιβιστής πολιτικός γελοιογράφος από τη Νότια Αφρική Τζόναθαν Σαπίρο (ή σκέτο Ζαπίρο), σ’ ένα διάλειμμα από τις πλείστες διώξεις που υφίσταται για τις δημοσιεύσεις του, μας δίνει μια πλήρη εικόνα του Νότιου Άκρου, ο κομαντάντε Ούγκο Τσάβες ντοκυμαντερογραφεί την δονκιχωτική του ιστορία, η Θεωρία της Αποανάπτυξης νικά κατά κράτος την αναπτυξιολαγνεία, ο Robin Rimbaud εντάσσει στην ηλεκτρονική του μουσική πλήθος τηλεφωνικών διαλόγων, ο Soloup γελοιογραφεί ένα περίφημο γνωστό ανέκδοτο.

Ακόμη: ανταπόκριση από τη Βηρυτό, από το καλλιτεχνικό νεκροτομείο των Bodies, μια εξασέλιδη εικαστική βουτιά στον υπέροχο Μ.Ε.Έσερ, η δωδεκάλογη Πικαντύλη του Νίκου Κουνενή, τα 100 πρώτα της Γαλέρας (στο 45 ο Γαβράς: Εγώ δεν πιστεύω πια στον Θεό, πιστεύω μόνο στους ανθρώπους, στο 62 το μνημειώδες Αγαμόθυτο Του οχτάωρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες), δύο έργα σεξ, διήγημα του παρισινού περιθωρίου, η Γαζέτα (δισέλιδη διαγαλαξιακή εφημερίδα του 3009), κόμικς και άλλα. Αυτές οι παρά-έξι-100 καλογυαλισμένες σελίδες μεγάλου μεγέθους, πλείστων χρωμάτων, επιμορφωτικών πλανητικών ταξιδίων και βαθύτατων προβληματισμών κυκλοφορούν την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα και είναι, λένε, απλώς ένα «μηνιαίο πολιτικό και σατιρικό έντυπο».

Επισκεπτήριο: http://www.galera.gr/. Στην φωτογραφία: Ο φιλοξενούμενος του σαλονιού της Γαλέρας M.E.Escher και το Belvedere του. Πρώτη δημοσίευση: www.mic.gr