Αφιέρωμα στην Κική Δημουλά.Κύριε/μη μας πάρεις κι άλλο/τις απώλειές μας./Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε. Ένα χρονολόγιο πλήρες γεγονότων και συναισθημάτων από τον Εντευκτηριαστή Γιώργο Κορδομενίδη, προερχόμενο, ως είθισται, αποκλειστικά από τους Φακέλους του Εντευκτηρίου και το ανεξάντλητο αρχείο του «Υπογείου» του, αποτελεί την αφετηρία ενός πλήρους αφιερώματος στην ποιήτρια, συμπληρώνοντας τις Προς Τιμήν της σελίδες του 57ου τεύχους.
Πλείστα κείμενα από τους Μάρκο Μέσκο, Γιαν Ένρικ Σβαν, Σταύρο Ζαφειρίου, Ντέιβιντ Κόνολι και άλλους αγγίζουν το σώμα της ποίησής της, ο Κώστας Ψυχοπαίδης συνδιαλέγεται μαζί της εικαστικώς, άλλης μορφής συνομιλίες με τους Εουτζένιο Μοντάλε και Ν. Γ. Πεντζίκη προτείνονται επαρκώς και το αναθηματικό φόρουμ ολοκληρώνεται με τις δισκογραφικές της αποτυπώσεις, μια αχανή επιλογή κριτικογραφίας από το 1952 κι έπειτα, συνεντεύξεις, αφορισμούς - Μάλλον επειδή δε θέλω να φταίω για το ότι θυμάμαι ή για το ότι ξεχνάω, βρήκα δύο αντιπάλους, τη μνήμη και τη λήθη και αφήνω να «χτυπιούνται» αυτές. Δεν ξέρω τι σώζεται. – και cd με απαγγελίες ποιημάτων από την ίδια, κατά την βραδιά της στο Underground Εντευκτήριο.
Το απουσιολόγιο εδώ δυστυχώς δεν σηκώνει ζαβολιές όπως στο σχολείο – μακάρι να τις ακυρώναμε, όπως κι εκεί, με μια απλή μονογραφή. Έτσι, «άσβηστες» μένουν οι απουσίες: του Τάσου Χατζητάτση, του «κατεξοχήν πολιτικού πεζογράφου της Θεσσαλονίκης» κι ενός από τους πλέον αγαπημένους μου λογομάστορες, του Γιώργη Παυλόπουλου της αινιγματικής απλότητας, της Νένης Ευθυμιάδη των προκλητικών συμπτώσεων και της παγίδευσης του αναγνώστη. Τέλος, της Γιώτας Κραβαρίτου: της χαμογελαστής καθηγήτριας που συνέγραψε για την εξ αίματος συγγένεια ποίησης και δικαίου και την ανάγκη «επαναμάγευσης» του νομικού λόγου, για να μην αποκοπούν οι νομικές σπουδές από τον πολιτισμό, για να γίνουν οι νόμοι πιο δίκαιοι. Είχα την τύχη να την έχω καθηγήτρια στη Νομική και ήταν (μαζί με τον Γιώργο Αναστασιάδη που θα προσκαλέσω σύντομα στο χάνι μας) οι μοναδικοί καθηγητές μέσα σε εκείνο το αποστειρωμένο νομικίστικο κλίμα που ειρωνεύονταν κάθε έφεση στην Ιστορία και τη Λογοτεχνία.
Εδώ κι αν ταιριάζει η Δημουλά: Όταν στρώνεις το τραπέζι/πριν καθίσεις/να ελέγχεις σχολαστικά/την αντικρινή σου καρέκλα/αν είναι γερή μήπως τρίζει/μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές/μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί/αν υποσκάπτει το σκελετό/σκουλήκι/γιατί εκείνος που δεν κάθεται/γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς. Αλλά ειδικά για την Νένη θα ταίριαζε και το Κάθε φιλί/αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο/να ’ναι το τελευταίο.
Πρώτη δημοσίευση: www.mic.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου