Πότε είναι περισσότερο ευάλωτος κανείς σε μια ορμητική επέλαση του έρωτα; Όταν τον περιμένει μια ζωή ή όταν έχει αποκλείσει τον ερχομό του; Ποιος δίνεται κατόπιν περισσότερο, ο φοβισμένος ή ο διψασμένος; Πώς γίνεται και όσο μεγαλώνουμε αποφεύγουμε να καλούμε στο σπίτι μας το νέο πρόσωπο στη ζωή μας; Και πώς φιλοδοξούμε να γνωρίσουμε τον άνθρωπο απέναντί μας, όταν είναι δεδομένο πως δυσκολευόμαστε να το κάνουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό;Σε τέτοια δύσκολα νερά ρίχνει τα δημιουργήματά της η συγγραφέας, δίνοντάς τους όμως την τελευταία στιγμή εξοπλισμό από χιούμορ, αιχμηρές φράσεις και συνεχείς απρόβλεπτες αντιδράσεις. Πριν απ’ όλα όμως έχει πάρει δυο τυπολογικά μυθιστορηματικά στερεότυπα: ο «Άγγελος Του Σπιτιού» είναι το κατά Βιρτζίνια Γουλφ οικιακό φάντασμα της αγνής, υποτακτικής και ευνουχισμένης γυναίκας, ενώ ο «Άνθρωπος στη Σοφίτα» είναι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας που κρύβει κάθε σπίτι, ακόμα και το πρόσωπο της ντροπής για την οικογένεια. Ύστερα τα αντιστρέφει: η αγγελικότητα της Άντζελα διαχέεται αποκλειστικά στον περίγυρό της, διαφυλάσσοντας άλλες δαιμονικές εσωτερικές δυνάμεις για τους οικείους της. Όσο για τον σοφιτόβιο θείο Μάικυ, επέλεξε ο ίδιος τον πεντηκονταετή υπέργειο εγκλεισμό του, φτύνοντας με τον τρόπο αυτό την αθλιότητα των γύρω του.
Μια Άντζελα λοιπόν αφοσιωμένη σε ένα άσυλο άστεγων και ανιάτων (γνωστή ιστορία: αφοσιωνόμαστε παθιασμένα γύρω μας για να αποφύγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας) κι ένας Ρόμπερτ, εξόριστος στο οικογενειακό του πλωτό σπίτι, με καταφύγιο μια …ξένη οικογένεια. Διάφοροι αλλόκοτοι τέταρτοι χαρακτήρες αναλαμβάνουν όλοι τους με το έτσι θέλω ρόλο στην ιστορία, ο ασφυκτικός κλοιός των θειάδων της Άντζελα υποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο αναπόδραστοι παραμένουμε στις οικογενειακές μας φυλακές, ο καθένας δηλώνει άλλο από αυτό που είναι, δημιουργώντας πολλαπλασιαζόμενα σενάρια, να λοιπόν γιατί οι μοναστική επιλογή τελικά αποτελεί για πολλούς όχι την πιο δύσκολη, αλλά την πλέον εύκολη λύση διαφυγής!
Όσο γκριζόμαυρο (όπως οι βρετανικοί ουρανοί και τα μελαγχολικά σπίτια της γενέτειρας) κι αν μοιάζει το θέμα, η ιστορία κυλάει σχεδόν σαν φάρσα, με λογοτεχνικές (όχι κινηματογραφικές!) ανατροπές, με απρόοπτα και τραγελαφικές καταστάσεις, διαλόγους με σχήμα τσιγκελιού και πάνω απ’ όλα την ατμόσφαιρα των ταινιών του Neil Jordan, του Stephen Frears, του Michael Winterbottom, του Mike Newell. Η Ο’Ριόρνταν γεννήθηκε και ζει στο Λονδίνο, μεγάλωσε στην δυτική Ιρλανδία, έχει εκδώσει άλλα τέσσερα μυθιστορήματα και γράφει για θέατρο και τηλεόραση.Εκδ. Πόλις, 2006, μτφ. Μαρία Σκαμάγκα, σ. 538 (The Angel in the House, 2000). / Πρώτη δημοσίευση: http://www.mic.gr/books.asp?id=17799
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου