Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

The Hidden Cameras - Origin: orphan (Arts & Crafts, 2009)

Το έχω καταλάβει το κόλπο των Hidden Cameras: προσφέρουν συγκεκριμένα κι απαράλλακτα μαντζούνια που σου δημιουργούν εθισμό. Τους ακούς και γύρω σου τυλίγεται μια παράξενη αρμονία με όλες αυτές τις πολυφωνίες, την επαναληπτικότητα, τις ανεπανάληπτες μελωδίες που μπερδεύονται η μια μέσα στην άλλη, τα χορωδιακά που θες να κλέψεις για ύμνο σε δικές σου κορυφές. Αυτοί οι Χαλβαδιαστές Χαβαλεδοποιοί μπορεί μερικές φορές να ακούγονται απλοί ή παιδαριώδεις, όμως χτυπούν πολλές φλέβες: στην παιχνιδιάρικη διάθεση, στην παιδική μνήμη, στο θυμικοσυναισθηματικό κόσμο που διεγείρει η ποπ. Κοινώς, έχουν πάντοτε τον τρόπο.

Έτσι και τώρα το 15μελές συμβούλιο υπό τον Joel Gibb ξεφουρνίζει τρίλεπτα και τετράλεπτα αποθέωσης της απλότητας και του απολύτως απαραίτητου στη σύνθεση, σαν μικρά θεατρικά ιντερμέδια, σαν αλλοπρόσαλλα παιδικά τραγουδάκια κι όλα με μια ύπουλή παραγωγή με βάθος και τοιχώματα, για να μην μπω στο σεξοστιχουργικό κομμάτι. Τόσο άμεσα αναγνωρίσιμοι, λες και έχουν πλάσει το δικό τους ιδίωμα, ακόμα πιο έξαλλο από τους καταχωρημένους ως συγγενείς Magnetic Fields, Vitesse, Moldy Peaches ή όποιους άλλους, ή την ετικέτα «gay church folk music».

Όμως για μισό λεπτό! Καθώς μαγεύομαι και ξαναμαγεύομαι από το Colour of a man, λέγοντας ναι, το στιλάκι είναι καθαρά δικό τους, κάποια στιγμή αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόταν 2-3 ταχύτητες παραπάνω, και τι θα θύμιζε τότε; Μα την Αυστραλέζικη Τραγουδοκατασκευαστική των Go Betweens, οπότε ως ντόμινο θυμάμαι και τους Tactics (Domino Theory μια και το ’φερε μόνος του ο λόγος…), τους Chills, κοινώς εκείνη την Ιδιώνυμη Ποπ των Αντιπόδων. Μήπως ο Καναδάς έχει πάρει δικαιωματικά τα σκήπτρα της απρόβλεπτης, γι’ αυτό και ιδανικής ποπ;

Είτε η προέλευση καταχωρίζεται ως «ορφανή» είτε όχι, τα τραγούδια τους σε αυτό τον πέμπτο δίσκο προκαλούν και πάλι εθιστική έλξη, καθώς τα ευγενοπρεπή φωνητικά, τα γλυκερά γυρίσματα και οι σπεκτορικές ενορχηστρώσεις ανεβαίνουν κλίμακα και εκσπερματώνουν …εεεε εννοώ ξεσπούν σε κορύφωμα ή πτώση. Παράδειγμα τα In the NA και He falls to me, αλλά και το Walk on, που εμφανίζεται με μανδύα επικής ορχήστρας, υπονομεύεται από πίσω με κάτι αυτοσχέδια κρουστάκια, στο δε ρεφραίν σταματά όλους τους πομπώδεις ήχους για να σταθεί γυμνό στο γνώριμο στιλ τους

Όμως εδώ έχουμε αρκετά λοξοκοιτάγματα που δεν μπορούν να αγνοηθούν, όπως η δυόμισι λεπτών οργανική - almost droning - εισαγωγή και η τετράλεπτη ανατολικοπρεπής τελετουργική συνέχεια του εναρκτήριου, καθώς και το ομώνυμο, που βράζει σε μηχανικές, ανακυκλούμενες κιθάρες. Από το τυπικό τους κουπλορέφρενο ξεφεύγουν προς ένα pop-punk των παλαιών ανεξάρτητων κομμάτων επιτυχώς μεν το Kingdom come, ατυχώς δε το Do I Belong?. Στο …euro disco Underage (όπου η Κασσάνδρα και ο Λύκος της Μαργαρίτας Καραπάνου βρίσκει την ιδανική του υπόκρουση), βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές με αφρικανόπρεπα φωνίσματα, ενώ η ίδια μαυροηπειρώτικη φωνητική γαργαλάει και το The little bit, υπό την ασφάλεια του γνώριμου, εύχαρους στιλ τους. Προτείνω να συνεχιστεί το παιχνίδι προς αυτή την κατεύθυνση - ποιος ξέρει τι μαυρόασπρο διαμάντι μπορεί να προκύψει!

Η τρελή ομάδα συνευρέθη και ηχογράφησε σε Τορόντο, Οντάριο και Βερολίνο, ώδησε την σεξουαλικότητα, παρώδησε τις ορμές της, ξανάρχισε τις οργιαστικές της συναυλίες με μέλη της μπάντας, εγχορδιστές μουσικής δωματίου, strippers, γκόσπελ χορωδίες και χορευτές (εδώ θυμάμαι και τους Blue Aeroplanes με τον εξίσου αουτσάιντερ, αν και πιο οξύ ήχο) κι έβγαλε ένα δίσκο όλο δικό της, αλλά και μ’ έναν πρόσθετο ορίζοντα ανοιχτό για ανανεώσεις.

Πρώτη δημοσίευση: πάλι πρόλαβε το mic!


Δεν υπάρχουν σχόλια: