Περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 84 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2009, κυκλοφ. Μάιος 2009)

Σελίδες για τον Μίλτο Σαχτούρη

Η ποίησή μου είναι μια συνεχής αυτοβιογραφία. Μοιάζει και πρέπει να διαβάζεται σαν ένα είδος υποσυνείδητου ημερολογίου της ζωής μου ως σήμερα. Τα ποιήματά μου δεν είναι σκληρά – απαισιόδοξα. Απεναντίας είναι σαν τα ξόρκια. Ξορκίζουν το κακό… Όπως πάντα η εκλεπτυσμένη διακριτικότητα των Εντευκτηριαστών αναφέρεται σε Σελίδες για τον Μίλτο Σαχτούρη, ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα ακόμα πλήρες αφιέρωμα, με κείμενα των Βερονίκης Δαλακούρα, Θέμη Λιβεριάδη, Ανδρέα Παγουλάτου, Θανάση Τριαρίδη, Βασίλη Αμανατίδη, Λευτέρη Ξανθόπουλο και πολλών άλλων. Σταχυολογώ από τον Πάνο Θεοδωρίδη: Όταν ανακάλυψε την ανεμόσκαλα προς το ουράνιο λιβάδι δεν πήρε μαζί του σακίδιο να τις μαζεύει. Ανέβηκε στο λιβάδι και όταν κατέβηκε, είχε μαζί του ό,τι μπορεί να κρατήσεις μια παλάμη. Με εκατό ουράνιες λέξεις, διαλυμένες ανάμεσα σε άλλες χίλιες που υπήρχαν καταγής, διαμόρφωσε ένα αγαθό ποιητικό έργο, τόσο κλειστό και παρεξηγημένο…είπε λιγότερα απ’ ατά που μπορούσε, μπόρεσε περισσότερα από αυτά που άντεχε, άντεξε όσα υπέφεραν οι κάτοικοι μιας τεράστιας πόλης. Ευτυχώς, ήταν περίπου αδύνατο να μελοποιηθεί…

Άξιο αναφοράς ένα κείμενο για τον Γκεόργκ Τρακλ τον ποιητή για τον οποίο οι λέξεις σκοτεινός, εξπρεσσιονιστής, «καταραμένος» ακούγονται κοινότοπες. Ίσως τα χαρακτηριστικά «φίλος του Όσκαρ Κοκόσκα» και «αποθανών από βαριά θλίψη στα 27 του ύστερα από πλείστες απογνώσεις και καταθλίψεις» να περιγράφουν πολύ περισσότερα για την ποίησή του, όπως και το γεγονός πως ο Σαχτούρης μερικές σελίδες πριν τον αναφέρει ως μια εκ των επιρροών του. Σκέφτομαι μια από τις κολάσεις που έπρεπε να περάσει ο Τρακλ, όταν ως τραυματιοφορέας στον πρώτο πόλεμο έπρεπε μόνος του να περιθάλψει ενενήντα βαριά τραυματισμένους.

Διηγήματα των Ανδρέα Μήτσου, Κατερίνας Ζαρόκωστα, Τάκη Γραμμένου, Δημήτρη Σωτάκη, Αλεξάνδρας Δεληγιώργη, ενώ ο Peter Branagh που σκηνοθέτησε την νέα εκδοχή του Sleuth γράφει για τις συναντήσεις του με τον Χάρολντ Πίντερ και την σκοτεινότερη και αστειότερη εκδοχή του για το έργο, γεμάτη επώδυνες παρατηρήσεις για την ευθραυστότητα του αρσενικού «εγώ» και τη διαβρωτική δύναμη της σεξουαλικής ζήλειας.

Ρίχνω μια ματιά στη βιο-εργο-«δισκο»γραφία του Σαχτούρη και θυμάμαι τις κυκλοφορίες του Μιχάλη Σιγανίδη (Το πρωί και το βράδυ, Το τραίνο – το φάντασμα φίλος), που ακούγαμε μέχρις εξάντλησης τότε στην αυλή της Οδού Αχιλλέως στην Άνω Πόλη: οργανικοί αυτοσχεδιασμοί, τζαζ και θόρυβοι, υποτάσσονταν στην συγκλονιστική Σαχτούρεια φωνή. Και διαβάζοντας τις ευθύβολες απαντήσεις του σε συνεντεύξεις που σπανιότατα έδινε είναι σαν να τον ακούω: Δεν υπάρχουν «ολίγοι εκλεκτοί» ούτε κανένας «κώδικας». Η ποίησή μου, όπως άλλωστε όλες οι ποιήσεις, χρειάζεται ανθρώπους με μια ευαισθησία για την ποίηση (άσχετη με τη μόρφωση που έχουν) [σ. 208]

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr