Pelle Carlberg – The Lilac Time (Labrador, 2008)

Είδα το πρόσωπό σου στο facebook εχθές και έχασα τον ύπνο μου τραγουδάει στο πανέμορφο ποπίδιο 51,3 ο Pelle Carlberg, και είναι τόσο ευφραντικός, ο άτιμος! Χαμογελάω πικρά βέβαια όσο σκέφτομαι την αναγκαστική αφηγηματική προσγείωση της αθώας «κιθαριστικής» ποπ στα σημερινά δεδομένα: στα 80ς η εξομολόγηση ήταν «σε είδα έξω απ’ την αυλόπορτα» ή «στο τοπικό δισκάδικο μπροστά από τα επτάιντσα» ή «σε χάζεψα στην σκακιστική λέσχη του Μπόλτον κι έχασα το φως μου», σήμερα ο έρωτας ξεκινάει από την πιο μικρή απ’ όλες τις οθόνες.

Μήπως αυτή η φωνή είναι κάπως γνώριμη στους κατοίκους της twee θαυματοχώρας; Μήπως σε κάποιους θυμίζει στιγμές που ονειροπολούσαν ακούγοντας Edson αναμένοντας την έλευση του έρωτα; Αν ναι, θα τους παραδεχτώ: ο Carlberg (Uppsala 1969) υπήρξε πράγματι ο υποκινητής του εξαμελούς εκείνου ιντύποτου ποπ σχήματος. Ο Σουηδός ,ας γλυκαντής βρίσκεται ήδη στο τρίτο προσωπικό του δισκάκι παίζοντας και πάλι τα περισσότερα όργανα, με εξαίρεση στα ντραμς (Henrik Nilsson) και στο πιάνο (Helena Soderman).

Ο μπαγάσας βέβαια πρόλαβε και μας έκλεψε το λογοπαίγνιο Pelle And Sebastian που να, εδώ στην άκρη των δαχτύλων το είχαμε! Γιατί όντως τα τραγούδια του πιστώνονται σε ικανό βαθμό υπέρ των Γλυκών Γκλασκωβέζων. Η τρυφερή, παιχνιδιόζα ποπ του ανεβάζει ρυθμούς και κατεβάζει αρμονίες ακριβώς από την λουλουδιασμένη επικράτειά τους. Ορισμένα κομμάτια του είναι αρκούντως ζαχαρώδη, άλλα κρατούν έξυπνο μέσο ρυθμό μεταξύ γλυκού και ξινού, το σύνολο όμως δηλώνει πως θα αντέξει σε δεκάδες επισκέψεις.

Οι χρονολογικά καταλογογραφημένες προτιμήσεις του στην προσωπική του ιστοσελίδα, δεν μας αιφνιδιάζουν: οι Cat Stevens, Simon and Garfunkel, Lloyd Cole and the Commotions, The Church, The Lilac Time, Teenage Fanclub ήταν αναμενόμενοι και οι Nick Drake, Eggstone, Popsicle, Burt Bacharach, Belle and Sebastian, The Velvet Underground, The Beautiful South, Jens Lekman, Suburban Kids With Biblical Names, [Ingenting], Hidden Cameras δεδομενόμενοι. Εντάξει ρε Πίλε, άσε κάτι και για μας.

Μπορεί ο PC μουσικώς να είναι ευφραντικός, στιχουργικά όμως προτιμά να χαρακώνει. Σε προηγούμενα τραγούδια του έχει σαρκάσει την υποκριτική τηλεοπτική κάλυψη του θανάτου του Warren Zevon, μια άνευ επιχειρημάτων αρνητική κριτική για δίσκο του, ακόμα και τους απελπιστικά διψήφιους φανς του. Αυτή τη φορά σειρά παίρνουν οι αεροπορικές εταιρείες (Fly Me to the Moon), ορισμένοι ζωόφιλοι (το Animal Lovers αναφέρεται σε εκείνους που αγαπώντας τα ζωάκια φτάνουν στο άλλο άκρο όσον αφορά την μισανθρωπία τους) κι όλοι εκείνοι που μας θεωρούν περισσότερο λάπτοπ παρά ανθρώπους (Tired of Being PC – χμ, κι άλλο αρχικοπαίγνιο).

Ετούτος ο σύγχρονος Πελλέ ο Κατακτητής σαφώς έχει θέση στην προσωπική μας επικράτεια. Aπαντά ο ίδιος γιατί, με το πιο εύηχο μελώδημα: Because I’m Worth It.

Πρώτη δημοσίευση: http://www.mic.gr/