Philip Boa & the Voodoo Club – Diamonds Fall (Constrictor, 2009)

Είκοσι και παραπάνω χρόνια πίσω, μεσημέρι στο Happening, ο ήλιος μπαίνει από τα μικρά παράθυρα ψηλά στον τοίχο, βρίσκομαι τραγικά αναποφάσιστος ανάμεσα στα βινύλια, με παίρνει μόνο για ένα που θα πρέπει να με συντροφεύει για το επόμενο εξάμηνο κι έχω ήδη βάλει στην άκρη 5-6 μέχρι που βλέπω το ζωγραφισμένο εξώφυλλο των Philip Boa & the Voodoo Club. Τους έχω ακούσει από τους Νυχτερινούς του Τρίτου (με τους αξέχαστους τίτλους – σιδηρόδρομους), με έχουν κερδίσει, ορμάω. Αργότερα κατάλαβα πως είχα στα χέρια μου την Γερμανική έκδοση (Philister) κι όχι την αγγλική, που ακολούθησε ένα χρόνο μετά (Philistrines), αρχικά με ξένισε αλλά μετά έμαθα στη γοητεία του αρχικού πρωτότυπου - εθίστηκα άλλωστε τόσο σ’ εκείνο όσο και στο Aristocracy που ακολούθησε ένα χρόνο μετά.

Ξεκίνησαν το 1985 στην Δυτική – φυσικά - Γερμανία το 1985 από τον Philip Boa, την τραγουδίστρια / κημπορντίστρια Pia Lund, τον κρουστοφόρο Voodoo και τον προγραμματιστή Der Rabe, κυκλοφορούσαν στην δική τους Constrictor αλλά σύντομα η Γερμανική Rough Trade τους γνώρισε στην Red Flame που τους διέσπειρε στα ποπ βασίλεια, και δεν σταμάτησαν όλα αυτά τα χρόνια να κυκλοφορούν δίσκους ποιοτικά άνισους μεταξύ τους αλλά πιστούς στο αρχικό τους στιλ. Εκείνη η πανέξυπνη ποπ με τα γκροτέσκα στοιχεία, την εκκεντρική εκφορά, τους τραγικωμικούς (όχι κωμικοτραγικούς!) στίχους και τα αξέχαστα ιλουστρασιόν ρεφρέν υπήρξε πάντοτε το στοιχείο τους.

B52s αστειότητες, Talking Heads ρυθμολαγνεία, Can εκτροχιασμοί, Fall ανορθοδοξία, XTC ποπ, Wire σοφιστικε-ία, Wolfsheim ηλεκτρονικότητα, πιθανώς όλα απορροφήθηκαν στον τίτλο της Pop Avant Garde που έκτοτε τον συνοδεύει. Έτσι κι εδώ, όπου τους βρίσκουμε όμως στον γνωστό δυισμό τους: από τη μία οι όμορφες ευκολομνημονευτότατες μελωδίες τους ξεχειλίζουν από παντού, αλλά συχνά τις σπαταλούν έως καίνε ως πρόχειρα ρεφρέν σε σχεδόν παιδικά τραγούδια, που σε κερδίζουν μα όχι ολοκληρωτικά– όπως π.χ. στο ομώνυμο, το DJ Baron Cabdriver, το The Race is over (πιο ποπ εκδοχή των Apoptygma), το Valerian.

Όταν όμως αποφασίσουν να κατρακυλήσουν σε μια πιο σκοτεινή πλευρά της ποπ, που με το ένα μάτι κοιτάζει το φως και με το άλλο τα βάραθρα, τότε εκεί τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα, αν λάβει κανείς υπόψη κι όλες αυτές τις στοιχειωτικές μεταφορές των ιστοριών του. Τότε ο κόσμος πραγματικά γίνεται απειλητικός κι όχι άπιστος – όπως στο The World has been unfaithful (δεν μοιάζει να βγαίνει από το Ocean Rain των Bunnymen;), η ρυθμολογία του Coppergirl θα θυμίσει τους ύστερους Wire, και η γοητεία του Jane Wyman θα κρατήσει κι άλλο τον Colin Newman αλλά προς τους συγγενείς του Minimal Compact. Κατόπιν η (αυτοβιογραφική;) Ballad of Pia and Toett θα σας δείξει από πού εμπνέονται οι Ladytron, που εκστασιάζουν τον κόσμο με εκείνα που έκανε ο Boa είκοσι χρόνια πριν, αλλά that’s how the story goes. Κι εγώ στο εξής θα πετάω πάνω απ’ την πόλη με το Lord have Mercy with the 1-eyed, το απόλυτο αιωρο-τράγουδο!

Δεχόμαστε τις ανεπάρκειές σας Φίλιππε Βόα, Ρωμαίε της Γερμανικής Ποπ, και Πία Λούνδα, Ιέρεια της Συγκλήτου του. Και πάντα σας κρατάμε ανοιχτό το Μαύρο Φως, όπως μας ζητάτε στο τελευταίο σας μαγευτικό τραγούδι.

Πρώτη δημοσίευση: http://www.mic.gr/