Ο ακροατής παίρνει δυο αρχικά κεράσματα απ’ τον Robin Rimbaud στο πρώτο και το τρίτο κομμάτι του δίσκου. Είναι οι μοναδικές του ευκαιρίες να φύγει (αν απατηλά νομίσει πως η συνέχεια είναι ανάλογη) ή να μείνει (αν διακρίνει πως εδώ υπάρχει μια αλλαγή που σιγοκαίει προτού εκραγεί πιο κάτω). Το πρώτο είναι η παρθενική φωνητική του (και ήρεμη) ισορροπία πάνω σ’ ένα κυκλικό λουπάρισμα της ακουστικής κιθάρας του Michael Gira (σημ. για τους νεότερους: Swans, Angels Of Light – η μέρα με τη νύχτα, ο θόρυβος με τη γαλήνη, απείρως σημαντικότεροι οι πρώτοι, αλλά εμφανείς εδώ μόνον οι δεύτεροι). Στο τρίτο η Ινδή soprano Patricia Rozario (βλ. (συνεργασίες με John Taverner Τον Σύγχρονο) αγνοεί επιδεικτικά κάθε υποψία θορύβου και υπερίπταται μόνη.
Ανάμεσά τους (Pietas Ilulia) υπάρχει η πρώτη ένδειξη του τι θα ακολουθήσει: πιάνο κι έγχορδα συμπλέκονται ισόπαλα, προτού χάσουν την οριστική πρωτοκαθεδρία από άλλα - ένα σκαλοπάτι ψηλότερα και μια δόση ηλεκτρονικότερα – πλήκτρα. Όπως και το Broken Faultline, μόνο που τα ισότοπα πλην λοξά πλήκτρα υπονομεύουν την οπερατική φωνωδία της καλεσμένης. Αυτός είναι ένας δίσκος – ορισμός της έννοιας της κλιμάκωσης.
Η χοάνη σε ρουφάει πρώτα με το Yellow Plains Under White Hot Blue Sky: υπόκωφες φωνές, μαστιγωτό ντράμισμα, ηλεκτρονικές παρεμβολές σε μια ανώμαλη αρμονία κάτω από τον θερμοσυσσωρευτικό μας (μπλέ; εγώ τα βράδια τον βλέπω γκριζοκόκκινο) ουρανό. Τα σινεματικά εγχορδίσματα του Through Your Window ξεκινούν αγέρωχα αλλά γνωρίζουμε πια τη συνέχεια: οι ψηφιακές ριπές έρχονται από παντού, όταν δεν τα αγκαλιάζουν, τα διαμελίζουν. Όπως οι Κροατικές και Κορεατικές λέξεις κομματιάζονται στο βομβοειδές The Last European.
Στην δεύτερη μεγάλη κυκλοφορία στην BineMusic και αναμφισβήτητα στο κορύφωμα της Scanner Ηχολογίας, οι απόψεις του Max Richter περί σύγχρονης κλασικοψηφιακής μουσικής και των Apparat περί του αρμονικότερου δυνατού ενοχλητικού ηλεκτρονικού ήχου συμπλέκονται με περιβαλλοντικές στρώσεις, ραντάρ αναμεταδόσεις και μινιμαλιστικές επαναλήψεις στο απόλυτο σύγχρονο σάουντρακ. Η μοναδική αντίρρηση: η ηρεμιστική Anna Livia θα έπρεπε να μπει στο τέλος, να καταλαγιάσει τα αυτιά από αυτό που προηγήθηκε.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου