Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που 3 μέλη των (τώρα «θρυλικών») Union Carbide Productions έφτιαξαν στο Gothenburg τους Soundtrack of Our Lives. Θα περίμενε κανείς πως ο πέμπτος τους δίσκος [Welcome To The Infant Freebase (1996), Extended Revelation (1998), Behind The Music (2001), Origin Vol 1 (2004) και η συλλογή A Present From The Past (2006) - τα τρία πρώτα στην Telegram, τα δύο επόμενα σε WEA/Warners], πρώτος εδώ και τέσσερα χρόνια, θα είχε τίτλο Origin Vol 2 και θα συνέχιζε από εκεί που είχαν σταματήσει. Και θα έπεφτε μέσα κατά το ήμισυ.Οι SOOL αφήνουν τον διφορούμενο τίτλο του ανανεωτή σε άλλους μπερδεμένους και επιστρέφουν στην ιστορία του ροκ για να τρέξουν σε μερικά χορταριασμένα μονοπάτια. Τέλη 60ς και αρχές 70ς, μπρος πίσω στις δυο δεκαετίες. Πρώιμοι Who και Traffic, διακριτικότεροι Stones και Floydd, περισσότεροι Big Star και Ντιτρόιτ. Οι Love στο The Fan Who Wasn't There (κι όχι μόνο για τις τρομπέτες), οι Faces στο Thrill Me, ο Pete Townshend στο Pictures of Youth, ο Τodd Rudgrenn στο …Utopia, οι T.Rex και Ray Davies ινκόγκνιτο εδώ κι εκεί, ο Phil Lynott κι η παρέα του τριγύρω. Όπως βλέπετε δεν υπάρχει χώρος στη μνήμη για πιο πρόσφατες συνδέσεις, άντε να θυμηθούμε τους Beta Band στο Babel On, άντε και τους Super Furry Animals κάπου πιο κει, κι αφήστε τους ίδιους να λένε για … Black Flag.
Για να αναφέρουμε μερικά αστέρια, το Flipside μοιάζει εκ γενετής κλασικό, το Everything Beautiful Must Die διαγράφει μια τροχιά στο διάστημα των Spiritualized προτού καταλήξει στο Βελούδινο Υπόγειο, το Second Life Replay αποτελεί τυπικό ύμνο τους: ξεκινάει σαν μαγική μπαλάντα 60s power pop αφήνεται σε οργανική επανάληψη και ξεσπάει σε κιθαριστικό όργιο. Όσο για την κορυφαία διασκευή του Fly, έτσι θέλω να παίζονται οι διαθήκες του Nick Drake (τι νόημα έχει να ξαναγίνονται μπαλάντες και ποιος διανοείται να ξεπεράσει τις δικές του;): σαν ύμνοι, ροκ φωταψίες, που έρχονται από το άχρονο και μας πάνε μπρος πίσω χωρίς σταματημό. Ας σημειωθεί πως η αρχική εκτέλεση έγινε με παραγωγή John Cale που δεν ικανοποίησε το σχήμα και την άλλαξαν (!).Η δική τους διαθήκη είναι το καταληκτήριο (και Harrison-ικό) The Passover, κάτι για την άλλη πλευρά της «μεταφοράς».
Πιστό σε μια παράδοση διπλών concept albums, το Communion μοιράζει από έναν δίσκο για τη μέρα και τη νύχτα και 24 τραγούδια για τις αντίστοιχες ώρες, περισσότερο όμως φαίνεται πως επικεντρώνεται στους δυο τροπικούς του εγκεφάλου και στην απελευθέρωση του εαυτού εν γένει. Η δε διάρκειά του, όπως σκωπτικά γράφτηκε, είναι μεγαλύτερη από το Quadrophenia ή από ένα ματς της Premiership. Είναι όμως άξιο απορίας πώς ο Ebbot Lundberg και η πενταπρόσωπη παρέα του μ’ όλους αυτούς τους ρόκ ύμνους αλλά και τις συναυλίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της αρένας έμειναν έξω απ’ την εμπορική πανήγυρη, εφόσον τα μεγάλα κοινά προτίμησαν ψευτογκαραζιές τύπου Strokes, γκραντζ-ουνίσματα από τους Vines και δεύτερα μπλουζίσματα από White Stripes και Kings of Leon. Τώρα οι αλλοτινοί “critical darlings”, μακριά κι από την μεγάλη εταιρεία, δύσκολα να αναστρέψουν το κλίμα, κρίμα.
Και τι νόημα έχει το γλοιώδες εξώφυλλο (που το Πανδοχείο αρνείται να δημοσιεύσει ως αισθητικά απαράδεκτο!) που όπως λένε οι ίδιοι απέτρεψε ακόμα και φίλους του απ’ την αγορά του δίσκου; Ήθελαν λέει να βάλουν μια ψευτοεικόνα με την οποία μας ταΐζουν: την ιδέα της τέλειας ζωής και απόλυτης ευτυχίας, που επιβάλλει η κυριαρχία των επιχειρήσεων (corporocracy). Όσο για το υδατογράφημα, πρόκειται για σύμβολο που αναφέρεται στο ολιστικό σύμπαν (As above, so below/Macro & Microcosmos) και στις σχετικές ιδέες του Ερμή του Τρισμέγιστου. Μια τέτοια θεωρητική κάλυψη όμως θα μπορούσε να αποδοθεί με πολλούς άλλους τρόπους από αυτόν!Κάπως έτσι ξανοίγεται εδώ το ιδίωμα των SOOL. Τόσο μέσα στην ροκ ιστορία, τόσο επιλεκτικό στα κλεψίματα, τόσο προσωπικό στο στιλ. Σα να θέλουν να συμπεριλάβουν ταυτόχρονα το πομπώδες και το μεγαλειώδες του είδους και το αποτέλεσμα είναι ένα (στο) maximum Rock’n’ Roll.
Πρώτη δημοσίευση: mic.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου