Αγαπημένοι σας διαχρονικοί και σύγχρονοι συγγραφείς.Ειλικρινά είναι πάρα πολλοί, σχεδόν όλοι οι κλασσικοί και σχεδόν ολόκληρος ο 19ος αιώνας. Από τους σύγχρονους επίσης μου αρέσουν αρκετοί. Την λογοτεχνία παρά το γεγονός ότι είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση, την αντιμετωπίζω στο σύνολό της.
Αγαπημένα σας διαχρονικά και σύγχρονα βιβλία.
Και εδώ ισχύει ότι και με τους συγγραφείς!
Αγαπημένα σας διηγήματα.
Θα αναφέρω αυτά του Μπόρχες γιατί τα ανακάλυψα μετά από κόπο και επίπονες προσπάθειες και πέρασα μοναδικά στη διάρκεια της ανάγνωσής τους. Από τους Έλληνες, θ’ ανέφερα άπαντα τα διηγήματα του Βιζυηνού.
Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας;
Η Ναστάζια Φιλίποβνα και σχεδόν όλοι οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι, όπως κι ο Πιέρ, στο Πόλεμος και Ειρήνη, είναι συντριπτικός χαρακτήρας. Ακόμα ο Αίας της Ιλιάδας. Βεβαίως λατρεύω και μια σειρά από δευτερεύοντες λογοτεχνικούς χαρακτήρες.
Σας ακολούθησε ποτέ κάποιος από τους ήρωές σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;
Όχι. Δεν διατηρώ καμιά απολύτως σχέση μαζί τους. Το ότι «υπάρχουν», μου είναι αρκετό. Έτσι κι αλλιώς, δημιουργούνται για να πάρουν το δικό τους δρόμο. Όσο πιο αυτόνομοι, τόσο το καλύτερο - για όλους μας.
Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;
Ελάχιστα και ανεπιτυχώς.
Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;
Αν κατάλαβα καλά, γράφοντας στο γραφείο του σπιτιού μου στον υπολογιστή μου (πλέον). Από το δρόμο, «κλέβοντας» από τις συζητήσεις με τους φίλους μου, και διαβάζοντας βιβλία άλλων.
Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;Γενικά δεν ακούω μουσική. Όταν (σπάνια) συμβαίνει αυτό, ακούω συμφωνική και προκλασικούς.
Μια μικρή παρουσίαση/εισαγωγή στο κάθε σας βιβλίο χωριστά [ή για όσα κρίνετε]. Είτε σε μορφή επιγραμματικής παρουσίασης, είτε γράφοντας για το πότε, πώς, υπό ποιες συνθήκες και ποιους πόθους συνεγράφησαν. Τυγχάνει κάποιο περισσότερο αγαπημένο των άλλων;
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια ποιητική συλλογή, με τίτλο Περίπατος Πρώτος. Αν και πρόκειται για ολιγόστιχα ποιήματα, για μένα ήταν το πιο ολοκληρωμένο μάθημα γραφής. Έκτοτε, με κέρδισε ολοκληρωτικά η πεζογραφία, την οποία άσκησα υπό την σκέπη των Εκδόσεων Καστανιώτη.
Μια κοινή περιπέτεια του σώματος: Τρία - τέσσερα επεισόδια αρθρώνονται γύρω από το ένα και μοναδικό φέρετρο του νησιού. Μνήμες της εφηβείας αναπλάθονται με μια σκοτεινά εύθυμη διάθεση στον κυρίαρχο στοχασμό του θανάτου, φωτίζοντας την απόσταση της τρεχούμενης ζωής, όχι τόσο από τα γεγονότα, όσο από το πέρασμα στην ανυπαρξία και την ανάμνηση.
Η συνέχεια είναι πολύ πιο εύθυμη.
Γυναικωνίτης.
Το πρώτο μου μυθιστόρημα. Αρνητικός απέναντι στις ανθρώπινες επαφές, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου καλλιεργεί την αυταπάτη της μοναδικότητάς του μέσα σ’ ένα σπίτι που το έχει μετατρέψει σε ψυχικό καταφύγιο. Αρκεί να βρεθεί για λίγο σε μια συντροφιά για να νιώσει μειωμένος θανάσιμα. Μια τυχαία ματιά είναι ικανή να τον αναστατώσει, μια κουβέντα το κάνει να χάσει την αυτοκυριαρχία του, κάθε μορφή που τον πλησιάζει κρύβει και μια ύπουλη επίθεση. Η ζωή του θα αλλάξει ριζικά, όταν κάποια μέρα, από τύχη ή ατυχία, τα βήματά του τον φέρνου στο μπαρ «17»: Μυρσίνη, Ισιδώρα, Εύα…μέσα στον ανεξάντλητο κόσμο των γυναικών και των ασήμαντων συνοδών τους, ο ήρωας παρακολουθεί την κατάρρευση της ύπαρξής του.
Η μέρα άρχισε με το αλεύρι.
Ένα βιβλίο που μας ξεναγεί στο παρελθόν. Μια οικογένεια που σέρνει την ευλογία και την κατάρα, την καλή και την κακή της συνάμα τύχη: Ολόκληρη η διαδρομή της από τον μύθο ως την πραγματικότητα. Μια πολύ μεγαλύτερη, θα λέγαμε, περίοδος της ανθρωπότητας συνοψισμένη στο διάστημα δυο αιώνων, του 19ου και του 20ου στη βιογράφηση μιας μόνο οικογένειας Ελλήνων από την Ανατολική Τουρκία.
Οι καλύτερες μέρες
Κάθε εποχή διεκδικεί το παρελθόν της, τις απαρχές της ύπαρξής της, όπως ακριβώς κάθε ανθρώπινη ύπαρξη για να βλαστήσει βυθίζει τις ρίζες της σε προγονικά πεπρωμένα. Είναι θέμα τύχης ή ατυχίας άραγε η δυνατότητα να καθορίσουμε τη μοίρα μας; Κι όταν τόσο πολλά προκαθορίζονται από αλλότριες ζωές και καταστάσεις, για ποια ελευθερία της βούλησης μιλάμε; Η ιστορία αρχίζει λοιπόν αρκετά χρόνια πριν γεννηθεί η ηρωίδα, με πρόσωπα και γεγονότα που θα παίξουν, ερήμην της, το δικό τους παιχνίδι στη ζωή της. Δέσμια μιας κληρονομημένης ιδεολογίας, η Ισμήνη θ’ αγωνιστεί να βρει τη δική της περπατησιά στον κόσμο. Ακολουθώντας τα βήματά της, περιηγούμαστε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, βλέποντας με άλλα μάτια τη διαχείριση ιδεών και οραμάτων που μας στοίχειωσαν.
Οι “καλύτερες μέρες” δεν είναι απλώς μια επαγγελία· είναι μια Βαβέλ χωρίς τέλος, που σε καίριες φάσεις της ιστορίας καταρρέει θορυβωδώς. Έτσι όπως τώρα, με την συνδρομή της ανοιχτής κοινωνίας, που εξαγόρασε σε τιμή ευκαιρίας τις προσδοκίες του μεταπολεμικού κόσμου, αποθηριωμένες εντελώς μετά τη δικτατορία.
Το τελευταίο σκέλος της ερώτησης σας είναι αν ξεχωρίζω κάποιο από τα βιβλία μου. Η απάντηση είναι ναι, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα …ποιο είναι αυτό!
Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του τελευταίου σας βιβλίου;
Κατά σύμπτωση σήμερα 27 Οκτωβρίου είδα και το εξώφυλλο του καινούργιου βιβλίου μου που θα κυκλοφορήσει στις 3 Δεκεμβρίου 2009. Αν μάλιστα θεωρήσουμε ότι το οπισθόφυλλο είναι ταυτόχρονα το καλωσόρισμα αλλά κι το αποχαιρετιστήριο νεύμα ενός βιβλίου σας, το παρουσιάζω σε ..πρώτη παγκόσμια! Ο τίτλος είναι: ΑΠΟ ΣΤΗΘΟΥΣ. Ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών.
«Η μικρή Λουκρέτσια και ο ζωγράφος Φιλίπο, η Σελίν, μια πόρνη του 19ου αιώνα, ανοικονόμητης ομορφιάς, η Έμιλυ και μια δυναστεία θανάτου, η Μαρία από τον Ισπανικό Εμφύλιο, η Χάννα από το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, η Μαίρη Λέιν απ’ το Καντέρμπουρυ, η Άννα Μονς και ο Μέγας Πέτρος, αλλά και τόσοι άλλοι… Όλοι αυτοί είναι πλαστοί ήρωες που εισβάλλουν στην πραγματικότητα; Ή είναι ήρωες πραγματικοί, των οποίων η μοίρα πλαστογραφείται ανενδοίαστα; Πρόκειται για μία «από στήθους» βύθιση στην ιστορία; Άπλωμα στη γεωγραφία; Πολιτική σάτιρα; Ή για άγνωστες βιογραφίες που συναρθρώνονται αδιόρατα σε μία;
Οι ιστορίες του βιβλίου, ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών, μοιάζουν, η καθεμιά λιγότερο ή περισσότερο, ανοιχτά φετιχιστικές. Περιστρέφονται γύρω από το γυναικείο στήθος, γύρω από αυτό το αξεπέραστο σύμβολο ζωής, ευτυχίας, πάθους και έρωτα. Θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ως ύμνους ή παρωδίες ενός θέματος· μόνο που το πραγματικό θέμα, αισιόδοξο παρ’ όλες τις σκιές του, κρύβεται κάτω από το στήθος, ή και πίσω από αυτό.»
Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Το δοκίμιο του John Gray Μαύρη Λειτουργία Η αποκαλυπτική θρησκεία και ο θάνατος της ουτοπίας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οκτώ.
Τι γράφετε τώρα;
Όπως σας είπα, περιμένω την έκδοση του βιβλίου μου. Δεν έχω αποφασίσει για το επόμενο βήμα μου.
Ασχολείστε επισταμένα με την κριτική λογοτεχνίας (Εφημερίδα Ποντίκι). Εργάζεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Σας κλέβει συγγραφικό χρόνο ή εξαργυρώνεται με κάποιο τρόπο;
Η εργασία αυτή εκτελείται στα πλαίσια ενός αυστηρού προγραμματισμού. Δε θεωρώ ότι υπάρχει κάποιο προσωπικό μυστικό σ’ αυτό: διαβάζεις και γράφεις. Σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται, δηλαδή μελέτη δίχως υπεροψία, και ανοιχτά τα μάτια, να μην σε πάρει …ο ύπνος και σε σηκώσει!
Το πρόβλημα δεν είναι ότι μου κλέβει χρόνο, πράγμα που είναι μεγάλη αλήθεια, αλλά τόσο βιβλία κάθε εβδομάδα μου στερούν την απόλαυση της προσωπικής και απρόσκοπτης ανάγνωσης. Από την άλλη, είναι μια σοβαρή προπόνηση για να σε κρατά ετοιμοπόλεμο στις δικές σου λογοτεχνικές επιδόσεις. Θεωρώ πολύτιμη άσκηση αυτές τις εβδομαδιαίες, επέτρεψε μου να χαρακτηρίσω, επισκοπήσεις. Ωστόσο, ας σημειώσω ότι θεωρώ ως πληρέστερο «λογοτεχνικό περιβάλλον» την τρέχουσα ζωή.
Δημοσίευση και στο mic.gr.
Γυναικωνίτης.
Το πρώτο μου μυθιστόρημα. Αρνητικός απέναντι στις ανθρώπινες επαφές, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου καλλιεργεί την αυταπάτη της μοναδικότητάς του μέσα σ’ ένα σπίτι που το έχει μετατρέψει σε ψυχικό καταφύγιο. Αρκεί να βρεθεί για λίγο σε μια συντροφιά για να νιώσει μειωμένος θανάσιμα. Μια τυχαία ματιά είναι ικανή να τον αναστατώσει, μια κουβέντα το κάνει να χάσει την αυτοκυριαρχία του, κάθε μορφή που τον πλησιάζει κρύβει και μια ύπουλη επίθεση. Η ζωή του θα αλλάξει ριζικά, όταν κάποια μέρα, από τύχη ή ατυχία, τα βήματά του τον φέρνου στο μπαρ «17»: Μυρσίνη, Ισιδώρα, Εύα…μέσα στον ανεξάντλητο κόσμο των γυναικών και των ασήμαντων συνοδών τους, ο ήρωας παρακολουθεί την κατάρρευση της ύπαρξής του.
Η μέρα άρχισε με το αλεύρι.
Ένα βιβλίο που μας ξεναγεί στο παρελθόν. Μια οικογένεια που σέρνει την ευλογία και την κατάρα, την καλή και την κακή της συνάμα τύχη: Ολόκληρη η διαδρομή της από τον μύθο ως την πραγματικότητα. Μια πολύ μεγαλύτερη, θα λέγαμε, περίοδος της ανθρωπότητας συνοψισμένη στο διάστημα δυο αιώνων, του 19ου και του 20ου στη βιογράφηση μιας μόνο οικογένειας Ελλήνων από την Ανατολική Τουρκία.
Οι καλύτερες μέρεςΚάθε εποχή διεκδικεί το παρελθόν της, τις απαρχές της ύπαρξής της, όπως ακριβώς κάθε ανθρώπινη ύπαρξη για να βλαστήσει βυθίζει τις ρίζες της σε προγονικά πεπρωμένα. Είναι θέμα τύχης ή ατυχίας άραγε η δυνατότητα να καθορίσουμε τη μοίρα μας; Κι όταν τόσο πολλά προκαθορίζονται από αλλότριες ζωές και καταστάσεις, για ποια ελευθερία της βούλησης μιλάμε; Η ιστορία αρχίζει λοιπόν αρκετά χρόνια πριν γεννηθεί η ηρωίδα, με πρόσωπα και γεγονότα που θα παίξουν, ερήμην της, το δικό τους παιχνίδι στη ζωή της. Δέσμια μιας κληρονομημένης ιδεολογίας, η Ισμήνη θ’ αγωνιστεί να βρει τη δική της περπατησιά στον κόσμο. Ακολουθώντας τα βήματά της, περιηγούμαστε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, βλέποντας με άλλα μάτια τη διαχείριση ιδεών και οραμάτων που μας στοίχειωσαν.
Οι “καλύτερες μέρες” δεν είναι απλώς μια επαγγελία· είναι μια Βαβέλ χωρίς τέλος, που σε καίριες φάσεις της ιστορίας καταρρέει θορυβωδώς. Έτσι όπως τώρα, με την συνδρομή της ανοιχτής κοινωνίας, που εξαγόρασε σε τιμή ευκαιρίας τις προσδοκίες του μεταπολεμικού κόσμου, αποθηριωμένες εντελώς μετά τη δικτατορία.
Το τελευταίο σκέλος της ερώτησης σας είναι αν ξεχωρίζω κάποιο από τα βιβλία μου. Η απάντηση είναι ναι, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα …ποιο είναι αυτό!
Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα του τελευταίου σας βιβλίου;
Κατά σύμπτωση σήμερα 27 Οκτωβρίου είδα και το εξώφυλλο του καινούργιου βιβλίου μου που θα κυκλοφορήσει στις 3 Δεκεμβρίου 2009. Αν μάλιστα θεωρήσουμε ότι το οπισθόφυλλο είναι ταυτόχρονα το καλωσόρισμα αλλά κι το αποχαιρετιστήριο νεύμα ενός βιβλίου σας, το παρουσιάζω σε ..πρώτη παγκόσμια! Ο τίτλος είναι: ΑΠΟ ΣΤΗΘΟΥΣ. Ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών.
«Η μικρή Λουκρέτσια και ο ζωγράφος Φιλίπο, η Σελίν, μια πόρνη του 19ου αιώνα, ανοικονόμητης ομορφιάς, η Έμιλυ και μια δυναστεία θανάτου, η Μαρία από τον Ισπανικό Εμφύλιο, η Χάννα από το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, η Μαίρη Λέιν απ’ το Καντέρμπουρυ, η Άννα Μονς και ο Μέγας Πέτρος, αλλά και τόσοι άλλοι… Όλοι αυτοί είναι πλαστοί ήρωες που εισβάλλουν στην πραγματικότητα; Ή είναι ήρωες πραγματικοί, των οποίων η μοίρα πλαστογραφείται ανενδοίαστα; Πρόκειται για μία «από στήθους» βύθιση στην ιστορία; Άπλωμα στη γεωγραφία; Πολιτική σάτιρα; Ή για άγνωστες βιογραφίες που συναρθρώνονται αδιόρατα σε μία;
Οι ιστορίες του βιβλίου, ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών, μοιάζουν, η καθεμιά λιγότερο ή περισσότερο, ανοιχτά φετιχιστικές. Περιστρέφονται γύρω από το γυναικείο στήθος, γύρω από αυτό το αξεπέραστο σύμβολο ζωής, ευτυχίας, πάθους και έρωτα. Θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει ως ύμνους ή παρωδίες ενός θέματος· μόνο που το πραγματικό θέμα, αισιόδοξο παρ’ όλες τις σκιές του, κρύβεται κάτω από το στήθος, ή και πίσω από αυτό.»
Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Το δοκίμιο του John Gray Μαύρη Λειτουργία Η αποκαλυπτική θρησκεία και ο θάνατος της ουτοπίας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οκτώ.
Τι γράφετε τώρα;
Όπως σας είπα, περιμένω την έκδοση του βιβλίου μου. Δεν έχω αποφασίσει για το επόμενο βήμα μου.
Ασχολείστε επισταμένα με την κριτική λογοτεχνίας (Εφημερίδα Ποντίκι). Εργάζεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Σας κλέβει συγγραφικό χρόνο ή εξαργυρώνεται με κάποιο τρόπο;Η εργασία αυτή εκτελείται στα πλαίσια ενός αυστηρού προγραμματισμού. Δε θεωρώ ότι υπάρχει κάποιο προσωπικό μυστικό σ’ αυτό: διαβάζεις και γράφεις. Σκυμμένο κεφάλι χρειάζεται, δηλαδή μελέτη δίχως υπεροψία, και ανοιχτά τα μάτια, να μην σε πάρει …ο ύπνος και σε σηκώσει!
Το πρόβλημα δεν είναι ότι μου κλέβει χρόνο, πράγμα που είναι μεγάλη αλήθεια, αλλά τόσο βιβλία κάθε εβδομάδα μου στερούν την απόλαυση της προσωπικής και απρόσκοπτης ανάγνωσης. Από την άλλη, είναι μια σοβαρή προπόνηση για να σε κρατά ετοιμοπόλεμο στις δικές σου λογοτεχνικές επιδόσεις. Θεωρώ πολύτιμη άσκηση αυτές τις εβδομαδιαίες, επέτρεψε μου να χαρακτηρίσω, επισκοπήσεις. Ωστόσο, ας σημειώσω ότι θεωρώ ως πληρέστερο «λογοτεχνικό περιβάλλον» την τρέχουσα ζωή.
Δημοσίευση και στο mic.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου