Ταχάρ Μπεν Ζελούν, Ημέρα σιωπής στην Ταγγέρη, εκδ. Αστάρτη, 1990, μτφ. Λόισκα Αβαγιανού,σ. 63 (Tahar Ben Jelloun, Jour de silence à Tanger, 1990).Μερικές φορές αρκεί μια λέξη, μια χειρονομία, για να τον κάνουν καλό, συγκινητικό, ευτυχισμένο. Κατά βάθος, η κακία του είναι επιφανειακή∙ είναι καμωμένη από λέξεις και καλαμπούρια, και πολύ συχνά οι λέξεις ξεπερνούν τη σκέψη του. Ξέρει πως τρέχουν πιο γρήγορα απ’ τη θέλησή του. Τον προδίδουν, αλλά δεν παραπονιέται γι’ αυτό. Για εκείνον, δεν είναι παρά λέξεις, και οι άνθρωποι κάνουν λάθος όταν τις δέχονται σαν να ’ναι πέτρες ή βέλη. Ο λόγος τον γοητεύει γιατί του επιτρέπει να κάνει διανοητικές ακροβασίες. Όταν δεν μπορεί να επιδείξει τις γνώσεις του σχετικά με τα μπαχαρικά ή το ραφτικό του ταλέντο, παίζει με τις λέξεις, τις περισσότερες φορές σε βάρος των άλλων. Όταν υπερβάλλει, λέει πως έκανε λάθος στη δόση του μπαχαρικού. Αυτό τον κολακεύει, να’ χει χιούμορ και ειρωνεία. Δεν κάνει τίποτα για να προφυλάξει το εαυτό του από τις άσχημες κρίσεις. Δεν καταλαβαίνει γιατί οι άλλοι θυμώνουν όταν γίνονται θύματα των σαρκασμών του. Αγαπάει τους ανθρώπους. Είναι ευτυχισμένος όταν το σπίτι του είναι γεμάτο καλεσμένους. Για να δείξει τη χαρά του ανάβει όλα τα φώτα. Δεν ξέρουμε αν είναι ευχαριστημένος επειδή έχει ένα κοινό για τα αστεία του ή επειδή νοιώθει κολακευμένος απ’ την παρουσία τους. Αν είναι απότομος με τις γυναίκες, σίγουρα είναι επειδή τις αγαπάει πολύ.
Στον Βασίλη Τσιαμπούση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου