Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Λογοτεχνείο, αρ. 23

Τζούνα Μπαρνς, Το δάσος της νύχτας, Εκδ. Αλεξάνδρεια, 1992, μτφ. Παναγιώτης Ι. Χατζηδάκης, σ. 113 (Djuna Barnes, Nightwood, 1936).

Η γυναίκα που παρουσιάζεται στο θεατή σαν μια «εικόνα» τακτοποιημένη μια για πάντα είναι ο υπέρτατος κίνδυνος για το στοχαστικό νου. Κάποτε συναντά κανείς μια γυναίκα που είναι θηρίο μεταμορφωνόμενο σε άνθρωπο. Κάθε κίνηση μιας τέτοιες ύπαρξης θα αναχθεί στην εικόνα μιας λησμονημένης εμπειρίας∙ στην οφθαλμαπάτη ενός αιώνιου γάμου, τη χαραγμένη στη φυλετική μνήμη∙ μια χαρά τόσο αβάσταχτη όσο θα ήταν και τ’ όραμα της αντιλόπης που κατεβαίνει μια αλέα, στεφανωμένη με άνθη πορτοκαλιάς και πέπλο νυφικό και με τη μια οπλή υψωμένη σε λιτή χειρονομία φόβου, βαδίζοντας μέσα στην αναρρίγηση της σάρκας που ετοιμάζεται να γίνει μύθος∙ όπως ο μονόκερως δεν είναι ούτε άνθρωπος ούτε στερημένο ζώο, αλλά ανθρώπινη πείνα που πιέζει το στήθος πάνω στη λεία της.
Μια τέτοια γυναίκα είναι ο μολυσμένος φορέας του παρελθόντος. Μπροστά της το κρανίο μας και τα σαγόνια μας πονούν – νοιώθουμε πως θα μπορούσαμε να τη φάμε, αυτή που είναι θάνατος φαγωμένος που επιστρέφει…

Στην Τζένη Μαστοράκη

Δεν υπάρχουν σχόλια: